خرید کفش اسپور بدون بند

بااینکه نمایشگاهِ «بیرون از جعبه؛ ظهور فرهنگِ کتانی»۱، از زمان گشایش آن درون سال ۲۰۱۳ درون تورنتو، درون حال گشتن دورِ آمریکاست اما، هفتۀ پیش درون آستانۀ افتتاح آن درون موزۀ اُکلندِ کالیفرنیـا، بحث‌های تندوتیزی دربارۀ مسایل مرتبط با نمایشگاه‌‌‌گردانی برانگیخته است. درون این نمایشگاه دو جفت از کتانی‌‌‌های نیو بَلِنس موجود است. این برند به‌تازگی، درون ماه نوامبر، بعد از حمایتِ آشکارش از سیـاست‌‌‌های تجاریِ حمایت‌‌‌گرایـانۀ دونالد ترامپ، سیـاسی شده است. این حمایت باعث شد کـه یکی از وبلاگ‌های نئونازیْ نیو بَلِنس را «کفش رسمـی سفیدپوستان» معرفی کند.

واکنش مشتریـان خشمگینْ هجوم بـه رسانـه‌‌‌های اجتماعی بود: خرید کفش اسپور بدون بند به‌اشتراک‌گذاشتن تصاویر و ویدئوهایی از کتانی‌‌‌های نیو بَلِنس کـه به آتش کشیده شده یـا سر از سطل‌‌‌های آشغال و توالت‌‌‌ها درآورده بودند. این شرکت به‌سرعت بیـانیـه‌‌‌ای صادر کرد و اظهار داشت کـه «هیچ‌‌‌گونـه تعصب و نفرتی را نمـی‌پذیرد»، درحالی‌که توأمان سعی داشت مُدعایِ آمریکایی‌بودن محصولاتش را بـه مردم بقبولاند.

حدود یک ماه بعد، نایکی تبلیغ توییتری جدیدی منتشر کرد که، به‌نظر، بیـانگر این نکته مـی‌‌‌رسید کـه به‌اشتراک‌گذاشتن «نظرات سیـاسی» منحرف اذهان از دویدن است، و کفش‌‌‌های نایکی مشخصاً به منظور دویدن هست که طراحی شده‌‌‌اند. مـهم نیست کـه این تبلیغْ درخواستی از مردمِ خسته از انتخاباتِ طرف‌دار هر دو حزب باشد یـا تلاشی به منظور پیشگیری از رسوایی‌هایی همانند نیو بَلِنس؛ موضع غیرسیـاسی نایکی، با درنظر‌گرفتن تاریخِ پای‌‌‌پوشی کـه مـی‌‌‌فروشد، باورپذیر نیست: کتانی‌‌‌ها همواره بوم‌‌‌هایی به منظور نقش و نمایش سیـاسی بوده‌‌‌اند، چه برندها این را بخواهند و چه نـه.

الیزابت سِمِلهَک، گردانندۀ نمایشگاه «بیرون از جعبه» بـه من گفت چیزی کـه نایکی و نیو بَلِنس قادر بـه فهم آن نیستند این هست که «معنای فرهنگیِ درون پس کتانی‌‌‌ها تبادل‌نظری هست مداوماً درون حال تحول، مـیانانی کـه آن‌‌‌ها را تولید مـی‌‌‌کنند وانی کـه آن‌‌‌ها را مـی‌‌‌پوشند.» او متناسب با موقعیت گفت کـه هرچند درحال‌حاضر کفش‌‌‌های نیو بَلِنس نمایش داده مـی‌‌‌شوند، تغییر آن نیز، بسته‌به واکنش بینندگان، ممکن است. سملهک افزود:

«من مـی‌توانم آن مالکیتی را کـه برندها مـی‌‌‌خواهند بر پیـامشان داشته باشند درک کنم، اما ماهیتِ گفتمانیِ برندسازیْ آشکارا دست‌‌‌کاری درون آن را ممکن مـی‌‌‌کند.» همان‌‌‌گونـه کـه این نمایشگاه نشان مـی‌‌‌دهد، درون طول دویست سال گذشته، کتانی‌‌‌ها بر همـه‌‌‌چیز، از هویت ملی، نژاد و طبقه، که تا مردانگی و مجرمـیت، دلالت داشته‌‌‌اند؛ به‌بیـان ساده، آن‌‌‌ها، با نیت یـا بدون آن، آهن‌رباهایی به منظور معانی سیـاسی و اجتماعی‌‌‌اند، به‌گونـه‌‌‌ای‌که آن‌‌‌ها را از دیگر انواع پای‌‌‌پوش جدا مـی‌‌‌کند.

قدمت کفش‌‌‌های ورزشی‌ای کـه توان حرکتی را افزایش مـی‌‌‌دهند و تخت‌‌‌های لاستیکی دارند بـه قرن نوزدهم بازمـی‌‌‌گردد، زمانی کـه در اصل به منظور بازی تنیس پوشیده مـی‌‌‌شدند. البته از همان آغاز، این به‌اصطلاح «کتانی‌‌‌ها» – دلیل نام‌گذاری آن‌‌‌ها گام‌‌‌های بی‌‌‌صداست۲- با دلالت‌‌‌های ضمنیِ بزهکاری آلوده شده بودند، زیرا انتخاب شناخته‌‌‌شدۀ مردم‌‌‌آزارها، زورگیرها و سارقان بود. معلوم شد کـه رهایی از این بدنامـی بسیـار مشکل است؛ عنوان مقاله‌‌‌ای جنجالی درون نیویورک تایمز درون سال ۱۹۷۹ این بود: «کتانیِ مُدِ روز، به منظور دوندگان و زورگیرها.»

روکفشی لاستیکی پیش‌‌‌ولکانش / سازنده: ناشناس / رون وود / فدراسیون هنر آمریکا / موزۀ کفش باتا

تا دهۀ ۱۹۲۰ طول کشید که تا صنعتی‌‌‌سازی بتواند کفش‌‌‌های کتانی را، درون مقیـاسی وسیع، قابل‌حصول و خ کند. این کفشِ ساق‌‌‌بلندِ نخی و لاستیکی، کـه زمانی نماد اوقات فراغتِ طبقۀ ممتاز درون زمـین تنیس بود، خود را با ورزش تیمـی جدید و تساوی‌‌‌گرای بسکتبال وفق داد. شرکت کفش لاستیکیِ کانوِرس -که درون سال ۱۹۰۸ به منظور تولید گالش تأسیس شده بود- درون سال ۱۹۱۷ از اولین کفش بسکتبال خود، آل استار، رونمایی کرد. درون حرکتی نبوغ‌‌‌آمـیز درون بازاریـابی، کانوِرس از مربیـان و بازیکنان بسکتبال به‌عنوان سفیرانِ برندِ خود دعوت کرد. یکی از آن‌‌‌ها چاک تیلور بود، اولین ورزش‌کاری کـه نام یک کتانی از او گرفته شده است.

اما سیـاست نیز به‌اندازۀ ورزش بـه ظهور کتانی‌‌‌ها یـاری رساند. همانطور کـه سملهک توضیح مـی‌‌‌دهد «صلح شکنندۀ بعد از جنگ جهانی اول باعث افزایش علاقه بـه فرهنگ جسمانی و پیوند آن با ملی‌‌‌گرایی و علم اصلاح نژادِ درون حال ظهور شد. کشورها شـهروندان را بـه ورزش ترغیب مـی‌‌‌د، نـه صرفاً به‌خاطر سلامت جسمـی بلکه همچنین به‌منظور آمادگی به منظور جنگ بعدی. درون این نکته که، درون اوج فاشیسم، کتانی تبدیل بـه یکی از مردمـی‌‌‌ترین اشکال پای‌‌‌پوش شده بود طعنـه‌‌‌ای هم هست.» گردهمایی‌‌‌های ورزشیِ توده‌‌‌ای یکی از ویژگی‌‌‌های زندگیِ فاشیستی درون آلمان، ژاپن و ایتالیـا بود. اما کتانی‌‌‌ها مـی‌‌‌توانستند نمایـانگر مقاومت نیز باشند. برتری جسی اوئِنز درون رقابت‌‌‌های المپیک برلین درون سال ۱۹۳۶ مـیزبانانِ نازیِ این رقابت‌‌‌ها را بیشتر از این جهت آزرد کـه او با کفش‌‌‌های مخصوص دویدن داسْلِر تمرین کرده بود کـه ساخت آلمان بود. این شرکت بعدها مـیان دو برادرِ داسْلِر تقسیم شد کـه یکی سهم خود را پوما و دیگری آدیداس نامـید.

در طول جنگ جهانی دوم، زمانی کـه دولت ایـالت متحده لاستیک را جیره‌‌‌بندی کرد، بعد از اعتراضات گسترده، کتانی‌‌‌ها را از این جیره‌‌‌بندی معاف کرد. این کفشِ خودمانی، کاربردی و ارزان‌‌‌قیمت، هم درون زمـین بازی و هم بیرون از آن، بدل بـه یکی از اصلی‌‌‌ترین اجزای هویت آمریکایی شده بود. تأثیر روبه‌رشدِ تلویزیون درون دهۀ ۱۹۵۰ دو سرمشقِ فرهنگی جدید آفرید: ورزش‌کارِ شـهیر، و نوجوان. جیمز دین، به‌طوری مؤثر، کفش‌‌‌های چاک تیلور را، به‌عنوان پای‌‌‌پوشِ برگزیدۀ «شورشیـان بی‌‌‌دلیلِ»۳ جوان، ازنو برندسازی کرد.

کفش ورزشی آل استار ضدلغزندگی ساخت شرکت کفش لاستیکی کانوِرس،

کفش‌‌‌های کتانی درون تاریخِ ِ حقوق مدنی بدل بـه پاورقی شدند. درون سال ۱۹۶۵، «من جاسوسی مـی‌‌‌کنم»۴ اولین درام تلویزیونی هفتگی بود کـه هنرپیشـه‌‌‌ای سیـاه‌‌‌پوست به‌نام بیل کازبی یکی از نقش‌‌‌های اصلی آن را ایفا مـی‌‌‌کرد. شخصیت او یک مأمور سی‌‌.‌آی‌.‌‌اِی خوش‌‌‌‌و‌خرم بود که، زیر نقش مربی تنیس پنـهان شده بود و از روی عادت، کتانی‌‌‌های آدیداس سفیدی مـی‌‌‌پوشید کـه به‌سادگی با نوارهای سه‌‌‌گانۀ چشمگیرش قابل‌شناسایی بود. این کارآگاهِ مُدِ روز، بـه خاستگاهِ «آب‌‌‌زیرکاه» کتانی‌‌‌ها اشاره مـی‌کرد و درعین‌حال، خلاصه‌ای از اوضاع و احوال آن روز بود.

کفش‌‌‌های کتانی درون رقابت‌‌‌های المپیک مکزیکوسیتی درون سال ۱۹۶۸ نقش بارزتری داشتند. درون این رقابت‌‌‌ها، دوندۀ سرعتِ آمریکایی و برندۀ مدال طلا، تامـی اسمـیت، و هم‌‌‌تیمـی‌‌‌اش جان کارلوس، برندۀ مدال برنز، هنگام بالارفتن از سکوی اهدای مدال، کفش‌‌‌های پوما سوِیدشان را درآوردند و با پاهای پوشیده درون جوراب، با سرهای پایین انداخته و مشت‌‌‌های افراشتۀ پوشیده درون دستکش سیـاه، به‌حالت سلامِ مخصوص قدرت سیـاه۵، قدم بر سکو گذاشتند که تا نمادِ فقر آمریکاییـانِ آفریقایی‌‌‌تبار باشند. البته جنجالِ پیروِ آن آسیبی بـه موفقیتِ سوِید نرساند و این کفش‌‌‌ها هنوز هم تولید مـی‌‌‌شوند.

حوالی همان زمان، شورِ دویدنْ پای‌‌‌پوش‌‌‌های ساق‌‌‌کوتاهِ پیشرفته‌‌‌ای را ضرورت بخشید کـه شباهت کمـی بـه ساق‌‌‌بلندهای بسکتبالِ نخی و لاستیکیِ آشنا داشتند. اما این کفش‌‌‌های آخرین مدلْ تنـها به منظور دویدن نبودند:آن‌‌‌ها بیـانیـه‌‌‌های رنگی و حسرت‌‌‌آورِ صنعت مُد بودند. درون سال ۱۹۷۷ مجلۀ وُگ اعلام کرد «کتانی‌‌‌های دوندگان واقعی» بدل بـه نمادهای ثروت و موقعیت شده‌‌‌اند و غیرورزش‌کاران مشـهوری چون فارا فاسِت و مـیک جَگِر آن‌‌‌ها را بـه پا مـی‌‌‌کنند. به‌دلیل ساخت‌‌‌های سفارشی به منظور فعالیت‌‌‌ها و همچنین ت‌‌‌های مختلف، مردم به‌جای یک جفت کتانی بـه یک جاکفشیِ پر از آن‌‌‌ها نیـاز پیدا د. شرکت‌‌‌های سازندۀ کتانیْ آزادی زنان را همچون حربه‌‌‌ای تبلیغاتی درون آغوش کشیده و کفش‌‌‌هایی را تبلیغ د کـه مخصوص بدن و سبک‌زندگیِ زنانـه طراحی شده بودند.

کفش‌‌‌های بدون بند وَنس تخته‌‌‌شطرنجی از سال ۲۰۱۴ با طرح رِتروی سال ۱۹۸۰.

درحالی‌‌‌که حومـه‌‌‌ها از دونده پر مـی‌‌‌شدند، شـهرهای آمریکا شاهد افزایشی درون تعداد بازیکنان بسکتبال بودند، به‌خصوص شـهر نیویورک که، درون آن، سبک جدید و شجاعانـه‌‌‌ای این بازی را تبدیل بـه نمایشی به منظور خودنمایی مردانـه کرد. درست مثل برِیْک، بسکتبالِ حیـاط‌‌‌مدرسه‌‌‌ نیز موفق بـه آیینی‌ رقابتی جسمانی شد کـه با جریـان اصلی فرهنگ (سفیدپوستان) عجین گشت. درون دفترچۀ راهنمای «بیرون از جعبه»، بابیتو گارسیـا مورخِ کفش‌‌‌های کتانی توضیح مـی‌‌‌دهد کـه «در دهۀ ۱۹۷۰ بسکتبالیست‌‌‌های نیویورکی و جماعت هیپ‌هاپْ درک موجود از کتانی‌‌‌ها را به‌نحوی تغییر دادند کـه دیگر نـه امکانات ورزشی بلکه ابزارهایی به منظور بیـان اجتماعی بودند. پیشروان فرهنگ کتانی عمدتاً… کودکان رنگین‌‌‌پوستی بودند کـه در دوره‌ای از رکود اقتصادیْ بزرگ شده بودند.» فیلم مستند «پوشیدن لباس نو»۶ درون سال ۲۰۱۵ نقش پررنگ کفش‌‌‌های کتانی را درون تاریخ فرهنگی سیـاه‌‌‌پوستانِ شـهری برجسته و اخذِ آن توسط سفیدپوستان را نشان مـی‌‌‌دهد.

کتانیِ پارچه‌‌‌ایِ بی‌‌‌آلایش، کـه از دهۀ ۱۹۶۰ جای خود را درون جهان ورزش بـه طراحی‌‌‌های ارگونومـیک و مواد آینده‌‌‌نگرانـه داده بود، به‌عنوان کفشِ روزمره، زندگی جدیدی یـافت. طی چند دهۀ پس‌ازآن، کتانی‌‌‌های پارچه‌‌‌ای همان‌قدر معرف ورزش‌کاران بودند کـه معرف طغیـان جوانی. جوانان نسل بیت، نوازندگان موسیقی راک و اسکیت‌‌‌بوردبازها آن‌‌‌ها را برگزیدند، نـه ضرورتاً بـه این دلیل کـه راحت و باحال بودند، بلکه چون ارزان، معمولی و اصیل بوند. کانوِرس، کِدز و وَنسْ اعتبار خیـابانی۷ خود را نـه از ستاره‌‌‌های ورزشی بلکه از رامونز، سید ویشس و کرت کوبین گرفتند. درون سال ۲۰۰۸ کانوِرس خشم طرف‌داران نیروانا را برانگیخت، آن‌هم با عرضۀ نسخۀ مخصوصِ ساق‌‌‌بلندی که، با بی‌‌‌سلیقگی، از خاطراتِ خوانندۀ فقید پوشیده شده بود. آل استار، کـه سابقاً تنـها درون رنگ‌‌‌های سیـاه و سفید موجود بود، ناگهان درون رنگین‌‌‌کمانی از رنگ‌‌‌های مدِ روز ظاهر شد.

در اوایل دهۀ هشتاد، خیزشِ ایروبیکْ شرکت نایکی را، کـه شـهرتش را مدیونِ کفش‌‌‌های دو بود، به منظور تطبیق بـه دردسر انداخت. درون ماهِ فوریۀ ۱۹۸۴ این شرکت اولین ضرر فصلی‌‌‌اش را گزارش کرد، اما درون همان سال نیز قراردادی حمایتی با بسکتبالیستِ تازه‌‌‌کار، مایکل جردن، بـه امضا رساند. مـی‌‌‌توان گفت کـه امضای این قرارداد لحظۀ تولد فرهنگ مدرن کتانی است. مایکل جردن درون بازی‌‌‌های ان‌.‌‌بی.‌‌‌اِی، درون تناقض با قوانین لیگ، کتانی مخصوصش ایر جوردنز را مـی‌‌‌پوشید.

نایکی با کمال مـیل جریمۀ پنج‌هزاردلاری به‌ازای هر بازی را مـی‌‌‌پرداخت و هم‌زمان تبلیغاتی پخش مـی‌‌‌کرد با این ادعا کـه «ان.‌‌‌بی.‌‌‌اِی نمـی‌‌‌تواند مانع شما به منظور پوشیدن این‌‌‌ها شود.» این‌چنین بود که، وقتی اولین ایر جوردنزها درون سال ۱۹۸۵ بـه فروشگاه‌‌‌ها رسیدند، علی‌‌‌رغم برچسب قیمت ۶۵دلاری، حال‌وهوای متمایزِ اعتراض علیـه سیستم را با خود داشتند. اما همـه هم نمـی‌‌‌خواستند مثل مایکل باشند. درحالی‌‌‌که جردن از قِبَل شراکتش با نایکی ثروتمند شده بود، بـه سکوت درون برابر مسائل سیـاسیِ مرتبط با جمعیت آمریکاییـان آفریقایی‌‌‌تبار متهم شد. گویـا درون پاسخ گفته بود: «جمـهوری‌‌‌خواه‌‌‌ها هم کتانی مـی‌‌‌پوشند.»

اولین کفش نایکی ایر جوردن متعلق بـه ۱۹۸۵. فدراسیون هنر آمریکا

محبوبیت روزافزونِ کتانی درون هر دو سوی مرزِ سیـاسیْ زمـینـه را به منظور جنگی فرهنگی و تمام‌‌‌عیـار بر سر ارتباط این کفش‌‌‌ها با مجرمـیت یـا عدم آن مـهیـا کرد. گروه ران دی.‌‌‌ام.‌‌‌سی، یکی از انبوهِ معانِ هیپ‌هاپِ کفش‌‌‌های کتانی، درون آهنگ «آدیداس من» (۱۹۸۶) و در برابر تصویر تبهکارانۀ کتانی به‌عنوان «کفش‌‌‌های مُجرم» از آدیداسْ سوپراستارزِ بدون بندش دفاع کرد. آن‌‌‌ها درون این آهنگِ رَپ چنین مـی‌‌‌خوانند: «کتونی‌‌‌هام رو پوشیدم، اما شَر نیستم.» (جایزۀ گروه، قراردادی حمایتی با آدیداس بود کـه برای اولین بار با یکی از گروه‌های موسیقی منعقد مـی‌‌‌شد.

اما کتانی ایر فورس وانِ تمام‌سفیدِ نایکی، کـه در همان سالِ عرضۀ «آدیداس من» روانۀ بازار شد، مـی‌‌‌توانست لایق نام «کفش‌‌‌های مُجرم» باشد. داشتن مقدار کافیِ پول به منظور بیرون‌رفتن با ایر فورس وان‌‌‌های «تازه» یعنی نو و ساییده‌نشده، درون مـیان موادفروشان خیـابانی، بـه نشان غرور بدل شد. سملهک درون دفترچۀ راهنمای نمایشگاه مـی‌‌‌نویسد: «همانند شمایل چندوجهیِچران، مواد فروش نیز نماد فردگرایی خشنی بود کـه مُد آن ابرمردانـه و به‌سادگی قابل‌بازاریـابی بود… به‌نحوی‌که مـی‌‌‌شد هم از آمریکایی‌بودن و هم از غرابتِ آن منفعت برد.» ای‌‌.‌اف.‌‌‌وان نـه‌تنـها بحرانی به منظور روابط‌عمومـی نشد، بلکه بلافاصله بدل بـه آیتمـی کلاسیک شد.

افزایش قیمت کتانی‌‌‌ها و پرستیژِ اجتماعی منجر بـه شکل‌گیری موجی از کتانی‌دزدی شد. رسانـه‌‌‌های معترض، درون سال ۱۹۹۰ ویدئوهای تبلیغاتی نایکی، به‌کارگردانیِ اسپایک لی را به‌خاطر چندین «قتل به‌خاطر کتانی» مقصر دانستند. بیل کازبی درون سال ۲۰۰۴، زمانی کـه یک پدروارۀ تلویزیونیِ۸ سابقِ محبوب و محترم بود، درون سخنرانیِ «پوند کیک»۹ به منظور انجمن ملی پیشرفت رنگین‌‌‌پوستان۱۰ بـه سرزنش کتانی‌‌‌های گران‌قیمت پرداخت و والدین آمریکایی آفریقایی‌‌‌تبار را به منظور دور‌ریختن پول با چنین خریدهای بی‌‌‌ارزشی ملامت کرد.

اما رشدِ سفارشی‌‌‌سازی و قابلیت‌‌‌های کلکسیونی، کـه موتور محرک آن سایت eBay است، تنـها باعث بیشترشدن هزینۀ کتانی‌‌‌ها شد. هنرمندان و طراحان ممتاز مُد، همچون پرادا و گوچی، شروع بـه عرضۀ طرح‌‌‌های خود یـا همکاری با برندهای ورزشی درون تیراژ محدود د. درون این بازارِ مختصِ خواص، کتانی‌‌‌ها از ابژه‌‌‌های مصرفی نمادین تبدیل شدند بـه وسایلی اختصاصی و حامل تفاسیر تک‌‌‌منظورۀ اجتماعی. درون یک موردِ مشـهور درون سال ۲۰۰۵، هنرمندی به‌نام جودی ورتِین کفش‌‌‌های ورزشیِ برینکو را به منظور کمک بـه عبورِ غیرقانونی از مرز مکزیک و آمریکا طراحی کرد.

او این برینکوها را مجانی بین مـهاجران توزیع مـی‌‌‌کرد و هم‌‌‌زمان، درون بوتیکی درون سن دیگو، هر جفت آن را به‌قیمت ۲۱۵ دلار بـه کتانی‌‌‌بازها مـی‌‌‌فروخت. چند سال بعد، «اوباما فورس وان»، با طراحیِ هنرمندی به‌نام جیم لَسِر، ساختی سفارشی از ای‌‌‌.اف‌‌.‌وان بود کـه تصویر نیم‌‌‌رخ اوباما را حک شده بر تختِ هر لنگۀ خود داشت. همچنین، مدت‌‌‌ها پیش از ماجرای کالین کاپرنیک، ستارۀ ان.‌‌‌بی.‌‌‌ای دواین وِیْد یک جفت کتانی با شعارِ «جان سیـاهان اهمـیت دارد»۱۱ عرضه کرده بود.

نسخۀ «جان سیـاهان اهمـیت دارد» متعلق بـه دواین وِیْد تولید شرکت لی‌نینگز

-جوزف گودمن؛ ۲۲ فوریۀ ۲۰۱۵

همان‌‌‌طور کـه مـی‌‌‌شد انتظار داشت، برخی از این کتانی‌‌‌هایِ بیـانیـه‌‌‌ای بـه تُندروی متهم شدند و برخی نیز بـه کُندروی. سِریِ کتانی‌‌‌هایی کـه معمار برزیلی، اسکار نیمایر، درون سال ۲۰۱۳ به منظور کانوِرس طراحی کرد حاوی شعارها و نمادهای پنـهان حقوق بشری بود. وبلاگ معماری و طراحی گاردین [در این باره] نوشت: «باید بـه استقبال این قضیـه رفت کـه نیمایر از این فرصت به منظور بالابردن آگاهی سیـاسی استفاده مـی‌‌‌کند. اما چند دوجین از کارگرهای کارخانـه‌‌‌ای درون اندونزی، کـه کتانی‌‌‌های کانوِرس را تولید مـی‌‌‌کنند، به‌صورت روزمره درون جریـان این شغل مورد سوءاستفاده قرار گرفته‌‌‌اند؛ مـی‌‌‌خواهم بدانم او درون این باره چه مـی‌‌‌گوید؟»

یکی از مشکلاتی کـه ممکن هست برای کتانی‌‌‌هایی با بارِ اجتماعی بـه وجود بیـاید، این هست که نیت، پیـام و واقعیت‌‌‌های تولید همـیشـه به‌راحتیْ هم‌‌‌راستا نمـی‌‌‌شوند. تعداد کفش‌‌‌های ورزشیِ سیـاسی‌‌‌شده‌‌‌ای را درون نظر بگیرید کـه برای اغلب مردم بسیـار گران‌‌‌تر از آن هست که بخرند و حتی، به منظور آن‌‌‌هایی کـه توانایی خرید آن را دارند، انگیزۀ کمـی وجود دارد کـه آن‌‌‌ها را از جعبه‌‌‌ها بیرون کشیده و ریسکِ ساییده‌شدنشان درون خیـابان را تقبل کنند. درحالی‌که طراحان این کفش‌‌‌ها آن‌‌‌ها را همچون آثاری کنش‌‌‌گرا مـی‌‌‌بینند، این کتانی‌‌‌هایِ قیمتی‌‌‌ترْ به منظور صاحبانشان به‌احتمال زیـاد کالاهایی به‌منظورِ سرمایـه‌‌‌گذاری‌‌‌اند: مـیوه‌‌‌های به‌سختی به‌دست‌آمدۀ لیست‌‌‌های انتظار، قرعه‌‌‌کشی‌‌‌ها و صفوف شبانۀ بیرونِ فروشگاه‌‌‌های تخصصی.